Ад сукаватых жардзін плота, Зь якіх пеўні Уваскрэсеньне зь мёртвых абвяшчаюць; Ад пасмаў дыму, Што недасьнёнымі снамі Уецца над бацькаўскай хатай, – Да чарод бяроз, Атуленых цыганскімі хусткамі Лістападу, Якія заўсёды прадракаюць Дарогу, Да самага далёкага вогнішча, Ля якога грэюцца песьні і думы, Да тваіх рук, Што з майго твару Стому і пот сьціраюць, – Цягнуцца лініі Маіх небасхілаў.
1970
|
|